Czy soczewki kontaktowe psują wzrok?

Zarówno soczewki kontaktowe jak i okulary korekcyjne mają za zadanie korygować wadę wzroku. Gdy są dobrze dobrane i mają właściwie określoną moc to ich noszenie nie wpływa na pogorszenie widzenia.

   

Co powoduje pogorszenie wzroku?

Za to, że z upływem czasu wady wzroku ulegają zmianie odpowiedzialna jest ich specyfika.

A może odpowiedzialna jest za to krótkowzroczność?

W krótkowzroczności osiowej związanej z wydłużaniem gałki ocznej, wada zwiększa się aż do czasu ukończenia wzrostu oka (do ok. 21 r. ż.). Jej największy wzrost przypada na okres dojrzewania (zwykle 0,5-1,0 D na rok), a potem jest on już zdecydowanie mniejszy. Im krótkowzroczność pojawia się w młodszym wieku tym osiąga większa wartość końcową.

Do pojawienia się krótkowzroczności możemy też przyczynić się my sami poprzez zbyt długotrwałą pracę z bliska łączącą się z dużym wysiłkiem akomodacyjnym. W trakcie takiej wzmożonej pracy wzrokowej obraz ogniskowany jest za siatkówką, prowadząc do skurczu akomodacji i deformacji obrazu na siatkówce, a w konsekwencji tego także do narastającej długości osiowej gałki ocznej. Przy utrzymującym się długotrwale wysiłku akomodacyjnym napięcie mięśnia rzęskowego osiąga już taki stan, dla którego nie ma już możliwości pełnego jego rozluźnienia podczas patrzenia w dal. W takim przypadku początkowo po dłuższej pracy z bliska widzenie na dalekie odległości staje się nieostre, a wyostrza się po kilku minutach. U osób bez wady wzroku napięcie akomodacji może wywoływać pozorną krótkowzroczność, która jest odwracalną formą krótkowzroczności (wielkość możliwej do odwrócenia krótkowzroczności pozornej wynosi nie więcej niż ok. 1,0 Dioptrii). Krótkowzroczność początkowo może rozwijać się jako krótkowzroczność pozorna, jednak po upływie określonego czasu stan ten przestaje być odwracalny i ostatecznie prowadzi do wzrostu długości osiowej gałki ocznej.

Udowodniono, że brak lub niepełna korekcja krótkowzroczności powoduje jej szybszy przyrost (nieostry obraz powstający na siatkówce stanowi dodatkowy bodziec do dalszego wydłużania gałki ocznej).

A może to jednak nadwzroczność?

W nadwzroczności osoby młode zazwyczaj kompensują wadę wzroku akomodacją, przez co nie mają świadomości o jej istnieniu (nadwzroczność ukryta). Z wiekiem akomodacja zaczyna stopniowo jednak słabnąć, co sprawia, że nadwzroczność zaczyna być coraz bardziej odczuwalna i przechodzi w stan jawny. Pojawia się:

• zamglone widzenie do bliży,
• napięcie oczu,
• bóle głowy,
• kłopoty z koncentracją przy czytaniu.

Taki stan może sugerować, że nadwzroczność się pogłębia.
 

 

Nadwzroczność - w oku nieakomodującym równoległe promienie świetlne ogniskują się za siatkówką

   

Nadwzroczność - w oku akomodującym równoległe promienie świetlne ogniskują się na siatkówce.

 

Szczególną odmianą wady wzroku, która ulega pogorszeniu pomimo stosowania odpowiedniej korekcji jest nadwzroczność starcza. Nadwzroczność starcza, inaczej nazywana presbiopią, związana ze zmniejszeniem elastyczności soczewki oka i zaburzeniem akomodacji. W wyniku naturalnego procesu starzenia oko stopniowo zatraca zdolność prawidłowego ogniskowania na siatkówce obrazów przedmiotów znajdujących się blisko. Proces ten rozpoczyna się zwykle ok. 40 roku życia i postępuje aż do wieku 60 – 65 lat (kiedy to oko całkowicie traci zdolność akomodacji, czyli możliwość prawidłowego widzenia przedmiotów z bliska). W korekcji presbiopii stosuje się dodatkową moc optyczną zależną od wieku i stopnia utraty akomodacji, najczęściej w przedziale od +0,5 do +3,5 Dioptrii, większą od korekcji do dali.

Jak postępować z wadą wzroku?

Zmienny charakter wad wzroku wymaga regularnego ich kontrolowania przynajmniej raz w roku. Tylko odpowiednia, adekwatna do wady wzroku korekcja zapewnienia dobrą jakość widzenia, a w przypadku krótkowzroczności osiowej pozwala na ograniczenie jej progresji.